N.
9 lat ciszy.

9 lat, bez jakiegokolwiek sposobu komunikowania się.

9 lat, bycia traktowanym jako osoba głęboką wieloraką niepełnosprawnością,
bo MPD czterokończynowe,
bo ani ręką ani nogą nie może samodzielnie ruszyć,
a na dodatek „raczej nic nie widzi”.
9 lat.
A później ogromne zaskoczenie.
Niedowierzanie.
Radość. Ekscytacja.
Całkowita zmiana sposobu funkcjonowania całej rodziny w dwa miesiące.
A teraz?
Żadna rozmowa nie toczy się bez N.

Także ta na Skype.

Z każdym.
Cud?
Nie!
Wystarczyło zauważyć ruch ust.
Takie trochę „a” bezgłośne, a trochę takie „ciamkanie”.

Potraktować jako odpowiedź „tak”.

Dać dostęp do rozbudowanego systemu językowego.

Modelować.
Skanować dla N.

Skanowanie.

Furtka do komunikacji dla ogromnej grupy osób z CCN i niepełnosprawnością ruchową lub niepełnosprawnościami sprzężonymi. Bo niepotrzebny jest do niego skomplikowany ruch. Wystarczy jeden, ten najprostszy, zawsze dostępny, w każdej sytuacji i każdej pozycji. Skanowanie to jedna z alternatywnych metody dostępu.

Skanowanie to sposób dokonywania wyboru poprzez dowolny ustalony sygnał „tak” i/lub „nie”, podczas gdy partner komunikacyjny wylicza/wylicza i wskazuje/wskazuje kolejne opcje: słowa, symbole, przedmioty itd. 
(Porter, 2019)

Zawsze początkowo jako sygnał potwierdzenia wykorzystywany jest ten ruch, który Użytkownik AAC ma już w swoim repertuarze, a który jest dla niego najprostszy, najszybszy, najefektywniejszy i możliwy do wykonania w każdej pozycji, sytuacji i warunkach otoczenia.  (Burkhart, 2012, Porter, 2019). 

Z czasem pracuje się nad czytelnością i stabilnością sygnałów potwierdzenia, tak aby stawały się one jak najłatwiejsze do odczytania także dla mniej zaznajomionych partnerów komunikacyjnych. Możliwe jest również to, że jeden Użytkownik AAC ma kilka sygnałów potwierdzenia i negacji zależących np. od samopoczucia, pozycji, motywacji czy też złożoności otoczenia, w jakim się znajduje.

Skanowanie za pomocą jednego ruchu

W skanowaniu z wykorzystaniem tylko jednego sygnału potwierdzenia, Użytkownik AAC nie wykonuje umówionego sygnału dopóki nie usłyszy/ nie zobaczy tej opcji, którą chce wybrać.

Dlatego aby skanowanie było efektywne i aby uniknąć nieporozumień, kluczowe jest właściwe dobranie i TRZYMANIE tempa skanowania, po to, aby Użytkownik AAC miał odpowiednią ilość czasu na przemyślenie opcji, podjęcie decyzji, zaplanowanie i wykonanie ruchu potwierdzenia. (Porter, 2019).
Niezachowywanie tempa skanowania może znacząco wpływać na treść wypowiedzi zakłamując ją!

Skanowanie z wykorzystaniem sygnałów „tak” i „nie”

W tym typie skanowania osoba z CCN używa dwóch różnych sygnałów aby zakomunikować odpowiednio „tak” i „nie”. Tak więc każdy element wyliczony przez partnera zostaje albo zanegowany albo zatwierdzony przez Użytkownika AAC.

Dzięki temu wypowiedzi Użytkowników AAC są mniej narażone na przekłamanie ze strony partnera komunikacyjnego ze względu na niezachowanie odpowiedniego tempa skanowania  (Burkhart, 2012), jak również jest to mniej męczące rozwiązanie  dla samych Użytkowników AAC, gdyż to oni sami kontrolują tempo skanowania aufblasbare piratenbootrodelbahn.

Ten typ skanowania bywa również łatwiejszy dla mało doświadczonych partnerów komunikacyjnych, aczkolwiek dla pewnej grupy Użytkowników AAC, konieczność wykonania ruchu przy każdej ze skanowanej opcji może być zbyt obciążająca fizycznie i znacznie wydłużać czas rozmowy, co nie sprzyja z kolei koncentracji na przekazywanej treści (Porter, 2019). 

Burkhart, L., Gardner- Fox, D., Hanser and Wagner (2004) Two switch to Success: Access for children with severe physical and/ or multiple challenges.

Burkhart, L., (2012) “Light Tech” Communication part 1 Partner-Assisted Scanning: yes/no, 7th World Rett Syndrome Congress Education and Awareness Conference,

Burkhart, L., (2012) “Light Tech” Communication part 2 – The Power of PODD: Autonomous Communication for Beginning Communicators, 7th World Rett Syndrome Congress Education and Awareness Conference,