Wskazywanie wzrokiem jest stosunkowo szybką metodą dostępu, jednak wymaga od partnerów komunikacyjnych umiejętności rozróżnienia spojrzenia, które jest po prostu rozglądaniem się i analizowaniem treści tablicy, a spojrzeniem, które jest wyborem.
 Dlatego zaleca się, aby przy wykorzystaniu książek etranowych zachować procedurę dokonywania wyboru:

1. Popatrz dookoła.
2. Jak będziesz gotowy/a to popatrz na mnie.
3. Popatrz na to co wybierasz.

Kiedy po przejściu przez kolejne kroki procedury Użytkownik AAC wskaże wzorkiem wybierany element rolą partnera komunikacyjnego jest wskazanie palcem w to miejsce gdzie Użytkownik AAC zawiesił wzrok a dopiero później odwrócenie książki i odczytanie treści komunikatu. Takie rozwiązanie pozwala uniknąć konieczności podwójnego drukowania stron, czy opisywania symboli na odwrocie strony.

Aby uniknąć załamań komunikacyjnych przy wskazywaniu wzrokiem po odczytaniu na głos komunikatu przez partnera komunikacyjnego  warto upewnić się czy nasza interpretacja jest prawidłowa. Dlatego należy uczyć Użytkowników AAC którzy wskazują wzrokiem również sygnałów potwierdzenia i negacji (tak/nie). (Porter, 2019, Beukelman, Mirenda, 2013).

Planując rozmieszczenie słów na tablicy etranowej należy pamiętać również, że aby komunikacja poprzez wskazywanie wzrokiem była efektywna Użytkownik AAC musi mieć możliwość wskazać, a partner komunikacyjny odczytać wskazanie, spośród min. 9 symboli na stronę A4. 

Dlatego aby ułatwić to zadanie 4 symbole umieszczane są w górnej części etranu, 2 po bokach a 3 na dole. Wynika to z tego, że jeśli Użytkownik AAC patrzy na dolny rząd zasłania powiekami źrenice co utrudnia odczytanie tego gdzie dokładnie patrzy. Układ słownictwa na tablicach etranowych odzwierciedla ciąg zdania (od lewego górnego rogu do dolnego prawego).

Beukelman, D.R., Mirenda, P. (2013), Augmentative &Alternative Communication, Paul.H. Brookes Publishing Co., London

Porter, G (2019) Pragmatic Organisation Dynamic Display Communication Books, Advanced Workshop