www.generaacja.pl » KOMUNIKACJA TO NIE PRZYWILEJ!

KOMUNIKACJA TO NIE PRZYWILEJ!

Zamknij oczy i wyobraź sobie, że właśnie wydarzyło się coś fantastycznego i bardzo chcesz o tym komuś powiedzieć. Nic trudnego, prawda?

Chyba że twoje usta nie układają się tak, aby wypowiedzieć słowa, bo napięcie mięśniowe nie to
a i z planowaniem ruchu masz problemy.

Z gardła wydobywają się dźwięki, ale nie są one choćby zbliżone do tego, co chcesz powiedzieć.

Chcesz coś wskazać, ale ręce Cię nie słuchają - ruszają się, jakby żyły własnym życiem.

Chcesz wstać, podjeść, wziąć za rękę, zaprowadzić, ale tak naprawdę nigdy nie chodziłeś.

Słyszysz i rozumiesz, co dzieje się wokół Ciebie, ale inni traktują Cię jak powietrze.

Nie reagują na twoje miny, delikatne ruchy kącika ust, mrugnięcia - sygnały, które wysyłasz próbując się skomunikować.

Krzyczysz? Dostaniesz leki uspokajające.

Zgryzasz wargi do krwi, obgryzasz palce z frustracji i bezsilności?

„Te dzieci tak mają” usłyszysz Ty i Twoi rodzice.

Obrócić (krzyczysz z bólu, bo masz przykurcze), postawić (mimo że jest Ci niedobrze i kręci ci się w głowie), nakarmić (chociaż szczerze nie cierpisz buraków, musisz zjeść), przewinąć (delikatnie tylko odwracasz głowę z zażenowania i wstydu).

Decydują o wszystkim za Ciebie, jakby Ciebie tu nie było.
Znikasz….