CZY UŻYTKOWNIKÓW AAC MOŻNA UCZYĆ CZYTANIA I PISANIA?

„Każda osoba niezależnie od stopnia i rodzaju doświadczanych trudności powinna być uczona czytania i pisania.” (Literacy Bill of Right)  „Alfabet to jedyny na tyle elastyczny zestaw symboli, że pozwala zakomunikować dokładnie to co się chce, kiedy się chce, komu się chce, czyli komunikować się autonomicznie!” (Erickson, Koppenhaver, 2019) Tak więc tylko umiejętność pisania zapewnia Użytkownikom […]

Czytaj więcej →
CZYTANIE UCZESTNICZĄCE KROK PO KROKU- STRATEGIA CAR

CAR to angielski akronim oznaczający strategię czytania uczestniczącego, składającą się z trzech kroków: Comment and wait.- Skomentuj i poczekaj. Ask for participation and wait. – Zapytaj lub zachęć do interakcji.         Respond by adding a little more.-  Odpowiedz dodając coś więcej. Jak wykorzystać to w praktyce? Weź głęboki oddech i pamiętaj, że czytania uczestniczącego tak jak […]

Czytaj więcej →
CZY TEKSTY Z SYMBOLAMI WYSTARCZĄ DO NAUKICZYTANIA I PISANIA?

Podstawą rozwoju umiejętności czytania i pisania jest dostęp do rozbudowanych, dobrze zorganizowanych systemów językowych do komunikacji, umożliwiających rozmowę na wiele tematów, w rożnych kontekstach. Użytkownicy AAC ucząc się czytania i pisania potrzebują mieć możliwość elastycznej komunikacji umożliwiającej komentowanie, zadawanie pytań, dzielenie się uczuciami, wyrażanie rozumienia i angażowanie się w interakcje komunikacyjne z dorosłymi i rówieśnikami.(Koppenhaver, […]

Czytaj więcej →
PISANIE A INDYWIDUALNE NARZĘDZIE DO KOMUNIKACJI!

Podstawowym celem wprowadzania komunikacji wspomagającej i alternatywnej jest AUTONOMIA rozumiana jako możliwość rozumienia i bycia zrozumianym jak również zaspokojenia swoich potrzeb komunikacyjnych w sposób maksymalnie szybki, efektywny, precyzyjny, społecznie akceptowany i z jak największą grupą osób (Porter, 2019). Natomiast pełną autonomię zapewnia jedynie umiejętność pisania (Koppenhaver, Erickson, 2020, Porter, 2019).  Za Koppenhaver i Erickson, (2020) […]

Czytaj więcej →
APRAKSJA A ZESPÓŁ RETTA

Pod pojęciem apraksja rozumiany jest zespół zaburzeń wykonywania celowych i świadomie kontrolowanych ruchów. Kertesz definiuje apraksję jako „zaburzenie ruchów wymagających umiejętności planowania i realizacji kolejnych składników wyuczonego ruchu, niespowodowane zaburzeniami rozumienia lub porażeniem kończyn” (Pąchalska, 2014, s.412). Według Liepmana apraksja dotyczy ośmiu kategorii ruchów: ruchów elementarnych, dosiebnych, wywołujących szczególny efekt, umownych, naśladowania, prostych, serii ruchów […]

Czytaj więcej →
NAJNOWSZE BADANIA ODNOŚNIE MOŻLIWOŚCI POZNAWCZYCH OSÓB ZESPOŁEM RETTA

“Te dziewczynki są uwięzione we własnym ciele. Nie mogą się komunikować ze światem w normalny sposób taki jak mówienie czy użycie gestów. Technologia eyetrackingu pomaga nam odblokować umysły dziewczynek. Wywołuje to uśmiech zarówno u nas jak i ich rodziców, ponieważ po raz pierwszy mamy dowód ich aktywności intelektualnej. Ale nakłada to na nas również ogromny […]

Czytaj więcej →
PRZEBIEG ZESPOŁU RETTA

W 1986 roku dr Hagberg i Witt- Engerstrom opisali model przebiegu zespołu Retta w czterech fazach, który obowiązuje do dziś.  Faza I- wczesnego rozwoju (0-18 miesięcy) Do niedawna uważano, iż w początkowych miesiącach rozwój dziecka jest w pełni normatywny. Jednak w ostatnich latach naukowcy udowodnili, że nawet wczesny rozwój jest zaburzony i  wyodrębnili biomarkery (dotyczące […]

Czytaj więcej →
KRYTERIA DIAGNOSTYCZNE ZESPOŁU RETTA

Od 1984 roku do dziś w diagnostyce zespołu Retta obowiązują kryteria wiedeńskie, wielokrotnie modyfikowane do niniejszej postaci: „Kryteria podstawowe: pozornie normalny rozwój prenatalny i okołoporodowy, rozwój psychomotoryczny w zasadzie normalny przez pierwsze sześć miesięcy życia lub opóźniony od urodzenia, normalny obwód głowy przy urodzeniu, zwolnienie tempa przyrostu obwodu głowy po urodzeniu u większości dzieci, utrata […]

Czytaj więcej →
HISTORIA ZESPOŁU RETTA

Zespół Retta jest rzadkim zaburzeniem neurorozwojowym o podłożu genetycznym. Pierwszego opisu tego zaburzenia dokonał dr Andreas Rett w 1966r. w swojej pracy zatytułowanej “Über ein eigenartiges hirnatrophisches Syndrom bei Hyperammonamie im Kindesalter” (publikacja w  “Wiener Mediznische Wochenschrift”). W 1983 roku zorganizował on w Wiedniu pierwsze sympozjum poświęcone opisanemu schorzeniu. Rok później zespół Hagberg, Aicardi, Dias […]

Czytaj więcej →
WARIANTY ZESPOŁU RETTA

W diagnostyce klinicznej aktualnie wyróżnia się dwie główne postaci zespołu Retta– klasyczną i atypową. Wśród postaci atypowej można wyodrębnić: – wariant Zapella (z zachowaną mową); – wariant Hanefelda (z wczesną padaczką); – wariant Rolando (wrodzony zespół Retta); – wariant z wczesnym początkiem (opóźnienie rozwoju zauważalne jest tuż po urodzeniui towarzyszą mu silne napady padaczkowe i […]

Czytaj więcej →